Kusogorzyk czyli jak oczarować nie otwierając dzioba ;)

Szczerze to dopiero kilka dni temu dowiedziałam się o istnieniu ptaka , który wydaje czarowne dźwięki nie otwierając przy bym dzioba. 

Kusogorzyk bo o nim mowa  zamieszkuje południowoamerykańskie lasy i to jak  wydaje dźwięki za pomocą skrzydeł nadal stanowi przedmiot badań naukowców.

Chyba nikt nie wie więcej o tym ptaku z rodziny gorzyków , niż Kim Bostwick. Za pomocą kamery pracującej z szybkością 1000 klatek na sekundę  sfilmowała pracę jego skrzydeł i okazało się ,że ptak uderza jednym skrzydłem o drugie w tempie 107 razy na sekundę.

Udało się ustalić, że jedno z piórek (piąte) w skrzydła ptaka działa jak plektron.

Plektron to urządzenie szarpiące struny, tak jak np. kostka gitarowa.

Ten żyjący w Ekwadorze i Kolumbii ptak nazywany jest ptasim Michaelem Jacksonem bo oprócz gry na skrzydłach ma w repertuarze taniec z wślizgami do tyłu przypominającymi słynny  moonwalk”  artysty;)

Moonwalk

 Moonwalk lub backslide – figura taneczna, tzw. „księżycowy chód”. Moonwalk popularność zdobył w latach 80. za sprawą Michaela Jacksona, który w 1983 r., w programie telewizyjnym Motown 25: Yesterday, Today, Forever przedstawił go w trakcie wykonywania utworu „Billie Jean”. Wikipedia

Karol Darwin opisał kusogorzyka swoim dziele „O pochodzeniu człowieka „  jako ptaka wydającego dźwięki w wielce niezwykły sposób.

Kusogorzyk to niewielki ptaszek o długości  ciała 8–10 cm i wadze 9,4–12 g zdobył moje serce i stał się inspiracja do wymalowania kolejnej koszulki.

Koszulka z trąbką sygnałową.

W tym roku pogoda w październiku jest wyjątkowo ciepło, właściwie gdyby nie żółte liście na drzewach można by powiedzieć, że mamy wiosnę nie jesień.  Więc czemu nie sprawić sobie kolejnej koszulki i nie wymalować na niej czegoś fajnego.

T-shirty są wygodne, modne i co ważne na każda kieszeń. Zamówienie na kolejna koszulkę było odrobinkę mało precyzyjne. Na pytanie, co mam namalować?  Usłyszałam: coś fajnego może, jaki instrument muzyczny?

No tak, ale jaki? Akordeon? Perkusję? A może trąbkę, trąbkę sygnałówkę, bo to i z harcerstwem się kojarzy i z wojskiem no i Krakowem a jak Kraków to oczywiście hejnał, który znają wszyscy;))

Przeszukałam moje fotografie a jest ich sporo i nie znalazłam takiej, na której byłby muzyk grający na trąbce „sygnałówce”. Jest na moich fotografiach kilku saksofonistów nawet jedna saksofonistka, są inni muzycy i muzykanci a trębacza brak, 

no może za wyjątkiem kota 

i jednego Bachusika.:)

O samej trąbce sygnałowej dowiedziałam się z Wikipedii, że „Trąbka sygnałowa, sygnałówka – prosty instrument dęty blaszany pozbawiony wentyli (zaworów). Rzadko stosowany jest do produkcji muzycznej. Na ogół używany do wygrywania fanfar lub sygnałów w zastosowaniach militarnych, łowieckich (kniejówka), harcerskich (skautówka), w sygnalizacji kolejowej itp. Instrument ten może mieć różny kształt i wielkość. Gra na nim polega na takim zadęciu i ułożeniu warg w ustniku, by wydobyć z niej określoną składową szeregu harmonicznego.”

Do namalowania wzoru na koszulce potrzebne są jak zawsze pędzle, farby, czas i chęci:)

Co do pogody to znalazłam fotografie z 2012 roku było zimno i nawet padał śnieg?

26.10.2012 rok

Niezwykłe, zwykłe silosy na wodę w Zielonej Górze.

Jednym z największych dobrodziejstw cywilizacji jest kanalizacja i woda w kranie. W Zielonej Górze już w drugiej połowie XV wieku powstały pierwsze wodociągi. Był to system drewnianych rur i koryt dostarczający wodę z strumienia Złota Łącza do publicznych punktów czerpania wody no i oczywiście do ratusza.  Drewniane rury zastępowano z czasem ceramicznymi a z tego, co wyczytałam od roku 1832 zaczęto stosować rury żeliwne.

W 1875 roku władze miasta zdecydowały o utworzeniu Zakład Wodociągów Miejskich.  Od tego momentu system wodno-kanalizacyjny zaczął się rozwijać w szybkim tempie.

Dziś miasto oprócz ujęć lewarowych z Pradoliny Odry i powierzchniowych z Obrzycy  korzysta z ujęć głębinowych.

Od 1 lipca 2004 systemem wodociągowo-kanalizacyjnym w Zielonej Górze zarządza  "Zielonogórskie Wodociągi i Kanalizacja" sp. z o. o.

Kiedy w  2017 roku pokazałam na moim blogu jak pięknie można zmienić szare silosy na wodę w galerię sztuki.    Więcej tu.

 nawet nie przypuszczałam, że będą jeszcze piękniejsze? Nie byłam tam od tego czasu.  

W poszukiwaniu ciekawych murali wybrałam się w tamte okolice zwyczajnie oniemiałam z zachwytu. Serio wiem, że to dziwne, ale tak było;))

Oczywiście po drodze sfotografowałam kilka murali ślicznego ptaka, okręt na pełnym morzu, gościa, którego lepiej nie spotykać po zmroku i kilka innych. 

Choć zapewne to nie tajemnica, że moje serce skradł rudy kocur zapewne uzależniony od gier komputerowych;)

Zapraszam na wycieczkę.

I jak Wam się podobają nasze silosy na wodę?

Dz.U. 1994 nr 24 poz. 83. Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim. 

Wszystkie fotografie są mojego autorstwa , proszę o podawanie źródła pochodzenia fotografii.