Co zrobić z tym co znalazłam na dnie szuflady:)

Moja babcia mawiała, że „człowiek planuje  a czort mu buty szyje” inaczej to ujmując  nie ma co zbytnio ufać w to, że nasze plany powiodą się bez większych przeszkód. Tak też stało się z moimi  wiosennymi planami .  Koncert Lady Pank przeniesiono na październik,  wyprawa do Anglii też musi poczekać , wakacje nad morzem dopiero w sierpniu więc jest szansa, że spędzimy je zgodnie z planem.  Święta  w tym roku zapewne nie tylko u nas będą nie takie jak zwykle .

Wierzę , że jak uporamy się z tym paskudnym Coronavirusem  to zaczniemy żyć na podwójnych obrotach by nadgonić utracony czas.

Na razie chodzę z kąta w kąt i szukam zajęcia . Przeglądam szuflady i  odkrywam w nich mnóstwo rzeczy o których istnieniu prawie zapomniałam. 

Okazało się ,że mam kilka drewnianych łyżek na których miałam coś malować ale jakoś nie było czasu i okazji ;))   Styropianowe ptaszki , baranki , jajka wszystko leży od lat na dnie szuflady i czeka jak mawiała moja córka gdy była małą dziewczynką  „na dzień”J

I chyba przyszedł czas by wykorzystać je do świątecznej dekoracji domu.

Kilka lat temu do zrobienia świątecznych pocztówek użyłam  wydrukowanych  starych rodzinnych fotografii .  To dobry pomysł dla tych co nie są mistrzami

w  ręczny wykonywaniu pocztówek a chcieliby  by ich kartki świąteczne  były odrobinkę inne niż te ze sklepu.

Warto  na wszystkim co robimy pisać datę wykonania i podpis po latach łatwiej będzie nam  ustalić kto to zrobił i kiedy a w tym roku święta będą szczególne .

Pamiętam jak mój dziadek pokazał mi rysunek a na nim były róże i podpis „ to narysowała moja córka” niestety nie napisano jak nazywała się autorka tego pięknego rysunku a dziadek miał liczne rodzeństwo i jak tu ustalić czyja to była córka.  I choć minęło wiele lat  ja ciągle pamiętam by  wszystko opisywać i układać w odpowiednie przegródki  . Co nie znaczy ,że zawsze wiem skąd mam „to coś”J

Bardzo chciałabym by wreszcie było znowu bezpiecznie i radośnie i mocno wierzę ,że jeszcze chwila i znowu będziemy mogli odetchnąć z ulgą czego Wam i sobie życzę.

Jak radzę sobie w trudnym czasie pandemii z nudą i strachem ;)

Pomimo wszelkich przeciwności jakie nas ostatnio dotknęły uważam, że należy choć na chwilkę wyjść z domu na spacer oczywiście z zachowaniem wszelkich zasad  jakie należy przestrzegać w okresie epidemii.

Tak więc wybrałam się z osobistym małżonkiem na krótki spacer w okolice naszej zielonogórskiej Palmiarni.  Czy spotkałam jakiś innych spacerowiczów? Owszem ale bardzo niewielu.

Ludzie wyszli by zwyczajnie nie oszaleć od siedzenia w domu . Zresztą spacery są zalecane przez medyków.

Zrobiłam kilka fotografii  , wiosna rozgościła się na dobre w naszym mieście.

Kiedy wracaliśmy już do domu, zobaczyłam mural  mijam go od kilku lat ale dziś jakby nabrał innej złowrogiej wymowy.

W domu przy filiżance popołudniowej herbaty przypomniałam sobie o niezwykłej książce , którą  kupiliśmy z mężem podczas jednej z wizyt w Muzeum Ziemi Lubuskiej.  

Książka  wydana w 2014 roku zabiera nas w podróż po Zielonej Górze.  

Jest jak opowieść z fantastycznego snu pełnego dziwnych dość przerażających postaci, znacie to uczucie niby wiesz, że to tylko sen, że za chwilkę się skończy ale lęk dusi cię za gardło  budzisz się i doceniasz jakie to szczęście, że to na szczęście tylko sen.  Zresztą interpretacja należy do czytelnika a raczej widza.

Jak napisał Igor Myszkiewicz :   „W Sepii” to powieść graficzna, nie ma tu słów, opisów ani objaśnień. Chciałbym, aby czytelnik sam odnalazł w rysunkach fabułę, może odkrył nawiązania do historycznych kontekstów lub dopisał własne interpretacje wydarzeń…

Więcej o książce : https://www.gildia.pl/komiksy/328998-w-sepii-zielonogorska-powiesc-graficzna

Igor Myszkiewicz urodził  w 1974 roku w  Zielonej Górze tu ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych oraz Instytutu Sztuki i Kultury Plastycznej przy WSP. 

Nic tak nie umila czasu jak książka a jeśli  pozwala by przy jej pomocy dać ponieść się własnej wyobraźni to czego chcieć więcej J

Dzięcioł lekarz drzew na poduszce przysiadł.

W związku z epidemia jaka dotknęła świat słowo lekarz i leczenie jest na ustach wszystkich. Siedzę w domu zgodnie z zaleceniem służb sanitarnych i przynajmniej do poniedziałku muszę czymś wypełnić czas by nie czytać wszystkich mniej lub bardziej wiarygodnych doniesień prasowych i wpisów na forach internetowych. 

Postanowiłam zrobić porządki w moim kuferku i znalazłam poszukiwane  od co najmniej kilku tygodni maseczki ochronne , używam ich kiedy maluję szkło lub porcelanę lub kiedy zabezpieczam malunki na drewnie werniksem.

Znalazłam jeszcze wiele „zaginionych” rzeczy bo nie ma to jak zrobić porządek we własnym kuferku;))

Pomyślałam , że czas wymalować coś na poduszce , coś co będzie swoistym wspomnieniem obecnego czasu. 

Skoro tyle się mówi o lekarzach to czemu nie namalować lekarza drzew a jaki ptak jest tak nazywany? W dzieciństwie tak nazywaliśmy dzięcioła.

Rodzina dzięciołów jest liczna a ja wybrałam dzięcioła dużego choć duży to on jest bardziej z nazwy;)

Dzięcioł duży nazywany też dzięciołem pstrym  (Dendrocopos major)  to średniej wielkości ptak z rodziny dzięciołowatych.

Zamieszkuje lasy całej Europy, północnej i środkowej Azji oraz północnej Afryki.

W Polsce  występujący we wszystkich drzewostanach w całym kraju przez cały rok.

W okresie wiosny i lata  jego pożywienie stanowią głównie owady i ich larwy wydobywane z drewna . Zimą i jesienią jego dieta wzbogaca się o nasiona drzew i owoce nie pogardzi też tym co znajdzie w karmnikach;)  Wiosną wzbogaca swoją dietę sokiem brzozowym.

Dlaczego nazywany jest doktorem? Pewnie dlatego, że jak lekarz chorego dzięcioł opukuje korę drzew z każdej strony w poszukiwaniu owadów.

Ciekawostką jest to , że dzięcioł potrafi zwisać głowa w dół gdy chce zerwać  z cienkiej gałązki szyszkę  . tak więc to nie tylko lekarz ale i cyrkowiec w jednej ptasiej osobie;))

Oprócz dzięcioła i podpisu   namalowałam też dość dużą datę bo ten rok zapamiętamy na długo. 

Jestem pewna ,że jak zawsze damy radę ważne by nie siać niepotrzebnej paniki , przestrzegać poleceń i spokojnie  to paskudztwo minie, musi minąć innej opcji po prostu nie ma ;)

Prezent dla prawdziwej kobiety ;))

Właściwie to obiecałam sobie, że dziś nic nie robię, ale mi się zrymowało;))

 Dziś 8 marca Dzień Kobiet  czyli panie świętują a panowie jak tam sobie chcą .

O samym  święcie napisano już  mnóstwo choć nie zaszkodzi przypomnieć ,że nie jest to żaden komunistyczny wymysł ale hołd oddany kobietom walczącym o swoje prawa.  Więcej poczytaj w Wikipedii Dzień Kobiet

Najbardziej mnie denerwuje kiedy to kobiety same rezygnują np. z prawa do stanowienia o sobie, z prawa do równego wynagrodzenia, prawa do nauki itp.

Już słyszę jak ktoś mówi „no tak feminizm kończy się wtedy kiedy trzeba wnieść walizkę po schodach”. O tuż nie do końca tak jest przynajmniej w moim przypadku;) 

Pamiętam taką zabawną sytuację kiedy to podczas wsiadania do pociągu jeden z moich kolegów chwycił za moją walizkę by mi ją wnieść do przedziału. Ofukałam go ,że sama sobie dam radę . Kolega się odrobinkę obraził ja go przeprosiłam i mieliśmy z tej sytuacji powód do żartów. No cóż nic minie tak nie denerwuje jak słodkie kobietki gotowe rozpłakać się na zawołanie z byle powodu a po chwili wbić przysłowiowa szpilę w serce innej kobiety.

Ale żeby nie było nie jestem ani taka słodziutka jak cukierek ani taka wredna jak żmija. Jestem kobieta a kobieta zmienną jest.

Dziś kiedy już odebrałam wszelkie życzenia, kwiaty i słodkości postanowiłam coś zrobić dla siebie i dla innych. 

Dla siebie bo to ja będę tego używać a dla innych bo to coś będzie ostrzegać przed próbą zbytniego spoufalania się .;))

Co  takiego zrobiłam ?

O tuż na torbie a jakże ekologicznej namalowałam kapelusz i buciki.

Kapelusz czarownicy z słodziutką chusteczką w stylu „pin - up”  i czerwone szpilki  co prawda pewnie miałabym kłopot by w takich ustać ale pomarzyć  dobra rzecz.

Kochane dziewczyny wszystkiego dobrego i pamiętajcie to my jesteśmy piękniejszą połową ludzkości.