Świątecznie, prezentowo, choinkowo, wspominkowo, czyli podsumowanie roku 2018;)

Jak co roku o tej porze… no tak brzmi jak zapowiedź jakiegoś cyklicznego wydarzenia?)). No, ale co by nie pisać to mniej więcej o tej porze każdego roku każdy no prawie każdy zaczyna robić sobie swoisty rachunek strat i zysków.  Co mu się udało a co może nie do końca wyszło tak jak sobie zaplanowałam.

Tym razem zacznę od grudnie, czyli od tego, co jeszcze tak naprawdę nie do końca przeszło do historii.

W grudniu najważniejsze są oczywiście święta i choć narzekamy, choć się zarzekamy to i tak, co roku dajemy się wplątać w to swoiste „szaleństwo”. Pewnie niektórych to oburzy, ale ja najbardziej kocham moment, w którym tuż przed wigilijną kolacją wyciągamy z „mikołajowego worka” podarki. Czasami są zupełnie nietrafione a czasami tak jak w tym roku trafione w dziesiątkę J  

Dostałam nowe słuchawki(w starych działała tylko jedna)

 i piękny portfel, bo w tym, który miałam odrobinkę odpruła się jedna kieszeń i drobniaki wysypywały się za każdym razem, gdy wyciągałam go z torebki.

Dwa prezenty sprawiły, że wróciłam w wspomnieniach do lat dzieciństwa. Pudełko rosyjskich „konfietek, „ czyli cukierków, które uwielbiałam, jako dziecko może nie do końca ze względu na smak a na śliczne opakowanie. Te cukierki można było kupić na targowisku u handlarzy, którzy z kolei nabywali je od turystów z za wschodniej granicy.

A drugi podarek, który przeniósł mnie w lata dzieciństwa to książka Wojciecha Manna „Artysta opowieść o moim ojcu”. 

Co prawda część opowieści a raczej wspomnień autora dotyczy czasów, w których nie było mnie jeszcze na świecie lub tych, które słabo pamięta, ale świat dawniej chyba nie zmieniał się aż tak szybko jak teraz J Oczywiście to, co w rodzinie Pana Wojciecha było dość normalne dla mnie było czymś jak to się mówiło z „krainy marzeń”.

Zakupy za dolary w sklepach PEWEX czy z „paczek” przysyłanych przez krewnych z drugiego obszaru płatniczego to była niesłychana rzadkość w moim domu a chyba i moich koleżanek raczej preferowało się produkty krajowe;).

 Co prawda furorę robiły foliowe reklamówki z napisem Malboro, Wrangler itp. Pomyśleć, że dziś uważa się te torby za zagrożenie dla środowiska J)

 Ale o kupnie jeansów można było zapomnieć samo wspomnienie o nich było uważane za fanaberię.

Zresztą moi rodzice uważali, że jeansy to są spodnie jak dla pastucha i szkoda na nie pieniędzy skoro można kupić solidne polskie spodnie z materiału, który nie będzie się wycierał na kolanach po kilku praniach.
O zabieraniu dzieci na obiad do dobrej restauracji (jak to o którym pisze  Wojciech Mann w swojej książce) nie było mowy. Zresztą moi rodzice i rodzice moich znajomych z podwórka  zawsze mawiali, że nie ma to jak zdrowe domowe jedzenie J)

Ale mimo różnic to jednak świat PRL, w którym przyszło mi przeżyć dzieciństwo i kawałek młodości, jeśli nie był identyczny to bardzo podobny do tego opisanego w książce W. Manna.

Książka urzekła mnie tym, że nie jest z gatunku gorzkich rozliczeń z przeszłością ani też cukierkowych opowieści w stylu „dawniej było jakoś lepiej” to po prostu wspomnienie o ojcu napisane przez dorosłego syna spokojnym, piękny językiem z dużą dawką humoru. Książka jest bogato ilustrowana pracami Kazimierza Manna plastyka, wizjonera, ojca i nietuzinkowego człowieka. Polecam!

Dziękuję za te prezenty moim bliskim a najbardziej za to, że są takie jak sobie wymarzyłam J

A jak wyglądał mój rok 2018?

Zaczynając od końca, czyli od grudnia w obrazkach wygląda to tak;)

GRUDZIEŃ

LISTOPAD

PAŹDZIERNIK

WRZESIEŃ

SIERPIEŃ

LIPIEC

CZERWIEC

MAJ

KWIECIEŃ

MARZEC

LUTY

STYCZEŃ

Wszystkim bez wyjątku życzę dobrego roku 2019 . !!!